Ingesnoerd

Als tegenwicht tegen het vele overleggen, achter een scherm zitten werken, zoals nu terwijl ik dit schrijf en het lezen van vaak complexe teksten, mag ik graag Nordic walken. Een utstekende manier om in conditie te blijven, want bij Nordic walking zet je namelijk zo’n 90% van je spieren in. Als je er bij glimlacht nog veel meer. Voor mij is het lekker buiten zijn en bewegen een belangrijk extra aspect van Nordic walking. Ik zit voor mijn werk al genoeg binnen of in de auto. Als het even kan, verken ik telkens een nieuw stukje natuur. Op een van die tochten werd mijn aandacht getrokken door bomen langs de kant van de weg. Ja, ik weet het die zie je wel meer.


Wat was hier nu zo bijzonder aan: diverse bomen uit die rij waren voor een groot deel en soms volledig ingesnoerd door klimop. Wat de Engels heel passend Poison Ivy noemen. Het zien daarvan bracht zette me aan het denken. In mijn werk als coach en interimmanager kom ik veel mensen en organisaties tegen die zich ook zo ingesnoerd voelen. Ze hebben het gevoel dat de omgeving hen zoveel verplichtingen op legt of zoveel van hen eist, dat ze niet meer hun eigen koers kunnen bepalen. Zeker bij organisaties en mensen in de social profit sector kom ik dat nog al eens tegen. Ze voelen zich zodanig ingesnoerd of ingeperkt door al die regelgeving vanuit de overheid of wat anderen van hen verwachten of eisen dat ze het zicht kwijt zijn op wat hen zelf nu eigenlijk beweegt of welke kant zij op willen. Net als die bomen, sommigen waren afgestorven doordat ze verstikt werden, ze konden geen kant meer op. Andere zagen toch nog kans door te groeien en zelfs takken tussen de strengen klimop te ontwikkelen en te laten groeien. Die laatste hadden begrepen hoe het moet, je eigen weg blijven kiezen, ondanks die soms verstikkende, vaak complexe en veelal ook niet meer erg heldere regelgeving door regel op regel en uitzondering op uitzondering te stapelen. Van dat laatste maakte ik onlangs van dichtbij ook weer eens een schrijnend voorbeeld me. Daarover wellicht een andere keer.

Mijn insteek en inzet als ik gevraagd wordt voor de begeleiding van mensen of (delen van) organisaties die zich zo ingesnoerd voelen, is te kijken waar zit nog de vonk, de eigen levendigheid, de eigen kern. En dan dat vuurtje aanwakkeren en van daaruit hen zelf weer hun groei en ontwikkelingsproces ter hand laten nemen. Dan worden zij die bomen die ondanks de klimop toch hun eigen weg kiezen. Want die regelgeving dat blijft en dat geldt ook voor de verwachtingen en eisen die andere mensen van je hebben. Het is niet jouw doel daar aan te voldoen. Het is aan jou om daar binnen je eigen koers te kiezen en je niet uit het veld te laten slaan, als mens en als organisatie.